پارادوکس در ادبیات فارسی
پارادوکس در ادبیات فارسی
پارادوکس در ادبیات فارسی
پارادوکس عملی پارادوکسی می باشد که در خود گفتار وجود ندارد ، ولی تناقض در عمل گفته شده موجود می باشد. مانند این مثال که فردی برای مخاطب خود بیان می کند: دارد باران می آید، اما من آن را باور نمیکنم. قسمت اول و دوم این بیان در تناقض با یکدیگر نیستند، زیرا ممکن است هر دو بخش درست باشند ،اما گوینده با بیان بخش دوم، هدف شناخته شده از شرح بخش اول را بیهوده می سازد.
پارادوکس که با نام های تناقض ، متناقض نما ، بیان نقیضی و paradox شناخته می شود ، جمع کردن دو امر متناقض با همدیگر است که ظاهرا انجام این کار امکان پذیر نمی باشد. تناقض به ظاهر نا ممکن به نظر می رسد ، اما در عمق معنی می تواند درست باشد. پارادوکس در ادبیات فارسی بیشتر در شعر و نوشته های عارفانه دیده می شود ، البته این موضوع به معنایی نمی باشد که بگوید شاعر های زمینه های دیگر از پارادوکس استفاده نمی کنند. شاعر های شناخته شده ای که در سروده های خود از تناقض نما بهره برده اند عبارتند از : حافظ ، سرمد کاشانی ، بیدل ، عطار ، سنایی و نظامی .
پارادوکس در مصرع شعر های فارسی:
بلبلی برگ گل خوش رنگ بر منقار داشت
و ندر آن برگ و نوا خوش ناله های زار داشت
پارادوکس در ترکیبات دو کلمه ای شعر های فارسی :
بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است
بیار باده که بنیاد عمر بر باد است
( ترکیب دو کلمه ای سخت سست یک نمونه از پارادوکس است. )
برای مشاهده مطالب بیشتر اینجا کلیک کنید.
ما را در شبکه های اجتماعی اینستاگرام، تلگرام و آپارات دنبال کنید
مطالب زیر را حتما بخوانید:
چنانچه دیدگاهی توهین آمیز باشد و متوجه اشخاص مدیر، نویسندگان و سایر کاربران باشد تایید نخواهد شد. چنانچه دیدگاه شما جنبه ی تبلیغاتی داشته باشد تایید نخواهد شد. چنانچه از لینک سایر وبسایت ها و یا وبسایت خود در دیدگاه استفاده کرده باشید تایید نخواهد شد. چنانچه در دیدگاه خود از شماره تماس، ایمیل و آیدی تلگرام استفاده کرده باشید تایید نخواهد شد. چنانچه دیدگاهی بی ارتباط با موضوع آموزش مطرح شود تایید نخواهد شد.